عبدالله دیصانی به خانه امام صادق(ع) رهسپار شد و اجازه ورود طلبید، و به او اجازه داده شد، او به محضر آن حضرت رسید و نشست و گفت: ای جعفر بن محمد! مرا به معبودم راهنمائی کن.
امام: نامت چیست؟
عبدالله، بیرون رفت، نامش را نگفت، دوستانش به او گفتند: چرا نامت را نگفتی.
او جواب داد: اگر نامم را که عبدالله (بنده خدا) است می گفتم، از من می پرسید: آنکه تو بنده او هستی کیست؟
دوستان عبدالله گفتند: نزد امام برگرد و بگو: مرا به معبودم راهنمایی کن و از نامم مپرس.
عبدالله بازگشت و به امام صادق (ع) عرض کرد: مرا به معبودم راهنمائی کن و از نامم مپرس.
امام اشاره به جایی کرد و فرمود: در آنجا بنشین.
عبدالله نشست، در همین هنگام، یکی از کودکان امام که تخم پرنده ای در دست داشت و با آن بازی می کرد، به آنجا آمد، امام به کودک فرمود: آن تخم را به من بده.
کودک، تخم را به امام داد.

امام آن را بدست گرفت و به عبدالله رو کرد و فرمود: ای دیصانی! این تخم را نگاه کن که سنگری پوشیده است، دارای:
1- پوست کلفتی است.
2- زیر پوست کلفت، پوست نازکی قرار دارد.
3- زیر آن پوست نازک، (مانند) نقره ای است روان(سفیده).
4- سپس طلائی است آب شده (زرده) که نه طلای آب شده با آن نقره روان بیامیزد، و نه آن نقره روان با آن طلای روان مخلوط گردد، و به همین وضع باقی است، نه سامان دهنده ای از میان آن بیرون به درونش رفته، که بگوید من آن را آن گونه ساخته ام، و نه تباه کننده ای از بیرون به درونش رفته، که بگوید من آن را تباه ساختم، و روشن نیست که برای تولید فرزند نر، درست شده یا برای تولید فرزند ماده، ناگاه، پس از مدتی شکافته می شود و پرنده ای مانند طاووس رنگارنگ، از آن بیرون می آید، آیا به نظر تو چنین تشکیلات (ظریفی) دارای تدبیر کننده ای نیست؟
عبدالله دیصانی در برابر این سؤال، مدتی سر به زیر افکنده، سپس (در حالی که نور ایمان بر قلبش تابیده بود) سربلند کرد و گفت: گواهی می دهم که معبودی جز خدای یکتا نیست و او یکتا و بی همتا است، و گواهی می دهم که محمد(ص)، بنده و رسول خدا است، و تو امام و حجت از طرف خدا بر مردم هستی، و من از عقیده باطل و کرده خود توبه کردم و پشیمان هستم
کلینی، اصول کافی،باب حدوث العالم، حدیث 4، ص 79 و 80، ج 1.