على(علیه السلام) چون به کربلا رسید توقّف کرد. به وى گفته شد: اى امیر مومنان! این جا کربلاست. على(علیه السلام) فرمود: «جاىِ کَرب و بلاء(اندوه و آسیب )!». سپس با دست خویش به مکانی اشاره کرد و فرمود: «این جا باراندازشان است و استراحتگاه شتر انشان است». آن گاه با دستش به جای دیگر اشاره کرد و فرمود: «این جا خون هاشان ریخته مى شود»(1). جُوَیریه بن مُسهِر عبدى نقل کرده است: هنگامى که با امیر مومنان(علیه السلام)، به صِفّین مى رفتیم، به بیابان هاى کربلا رسیدیم. دور از سپاه ایستاد و آن گاه به راست و چپ، نگاه کرد و اشک ریخت و سپس فرمود: «به خداسوگند، این جا توقّفگاه قافله آنان و جاى مرگشان است». گفتند: اى امیر مومنان! این جا کجاست؟ فرمود: «این جا کربلاست و در آن، گروهى کشته خواهند شد که بدون محاسبه وارد بهشتمى گردند».آن گاه به راه خود، ادامه داد(2).
1. نصر بن مزاحم، وقعة صفّين، ص 142؛ علامه مجلسی، بحار الأنوار، ج 32، ص 420 و ج 41، ص 339، ح 58؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ج 3، ص 171؛ شیخ مفید، الإرشاد، ج 1، ص 332.
2. شیخ مفید، إرشاد، ج 1، ص 332؛ نصر بن مزاحم، وقعة صفّين: ص 142.