پرسش:آيا اعتقادات مذهبي مي توانند در مهار اضطراب نقش آفرين باشند

پاسخ:شواهد بسياري حكايت از اين دارد كه معنويت گرايي، دين باوري، توكل و توسل جويي اين اثرات غير قابل انكاري را دارند:
كاهش تلاطم و تشنجات روحي، كاهش ذهن مشغولي ها، و افزايش تجارب آرامش
اين رويكرد چگونه در مهار اضطراب مؤثر است؟
صاحب نظران براي اين پرسش دلائلي بيان كرده اند: معنويت گرايي و باور به يك قدرت ماورايي و آسماني، سبب «خودكاوي و درون نگري» و «حرمت» ما مي شود. و اين احساس تكريم و تقديس ما را از «احساس رها شدگي» آزاد مي كند. باور به وجود يك قدرت ماورايي عادل، ناظر و منصف سبب مي شود از شر خشم‌هاي مرتبط با اضطراب خود رها شويم؛ به واسطه اين نگرش هم خشم هاي دروني خود را مهار مي كنيم و هم خشم هاي بيروني. اضطراب ميتواند ناشي از خشم مزمن ناگشوده باشد و دين گرايي و خداباوري سبب مي شود ما از اين مسأله آزار دهنده نيز رها شويم؛ زيرا خداوند اولا موجودي رحيم، بخشنده و غفور است و واگذاري خشم مرتبط به ديگران به خداوند قادر و عادل سبب مي شود كه از اين نوع ذهن مشغول ها نداشته باشيم.
از طرف ديگر برخي از صاحب نظران باور دارند كه اعتقاد به جهان آخرت سبب مي شود كه ما نوعي آگاهي و هشياري نافذ را تجربه كنيم و اين امر ما را از عوامل تعارض هاي دروني و دل مشغولي هاي آزاردهنده دور مي كند. ما با اين دگرديسي معنوي[1] مثل گذشته در صدد پاسخگويي به اين خشم ها نخواهيم بود. اعتقاد به جهان آخرت و دين گرايي در طي قرون متمادي كارايي خود را ثابت كرده است.
…….
[1]دگرديسي: دگرديسي يک فرآيند زيستي است که طي آن يک جانور، پس از زاده شدن يا از تخم بيرون آمدن، جسماً تکامل و ديگرگونگي مي‌يابد. اين تغييرات برآمده از رشد و تغيير ياخته‌اي هستند و در شکل و ساختار جانور بسيار آشکار و نمايان هستند. مانند دگرديسي پروانه.

كلبر چيمن اتول، اضطراب در صد پرسش و پاسخ، ترجمه بهزاد رحمتي، ص 145-147