نام خاله من ايران است. کلی نوه دارد و سرش حسابي شلوغ است.
مادرم همیشه از خاله تعريف می‌کند که هرچه از خاله برایتان بگويم كم است و به‌معناي واقعي كلمه كدبانو است.
مادرم مي‌گويد که خاله ایران اين روزها ورزش مي‌كند،
مربا و ترشي مي‌اندازد، گل پرورش مي‌دهد،
خياطي و آرايشگري مي‌كند و حتی ادامه تحصيل مي‌دهد،‌ تا جايي كه ممكن است به فرزندان و عروسش بدون چشم‌داشت كمك مي‌كند. خاله به آن‌ها گاهي قرض بدون سود مي‌دهد؛ چون مدير مالي خانه است، پول خانواده را حیف‌ومیل نمي‌كند.
خاله ایران اهل پارتی‌بازی و تقلب نيست و به فرزندان و نوه‌ها و عروس‌هايش كه شايستگي بيشتري دارند و خلاق و بانشاط هستند، مسئوليت‌هاي مهم را واگذار مي‌كند.
خودش اگرچه در عمل مخالف اسراف و چشم‌وهم‌چشمی است… خلاصه آن‌قدر مادر ما از هنر و خوبي خاله گفت كه دوباره حسابي دلم برایش تنگ شد و مشتاق شدم زودتر ببينمش.
به بهانه‌اي به منزل خاله رفتم. بوي غذاي سنتي تو خانه پيچيده بود. پيشاني خاله را بوسيدم. بوي گلاب ناب كاشان مي‌داد.
خاله مي‌گفت: تصميم گرفته به‌جای اودکلن خارجي، عطر داخلي استفاده كند. هرچه از مادرم شنيده بودم، در زندگي خاله و در گفت‌وگوي با او يافتم. قورمه‌سبزی خوشمزه خاله را که خوردم به او گفتم «خدا همه امواتتو رحمت كنه. ياد ننه‌جون به‌خير. اي كاش بودن و مي‌ديدن که الگو شدين برای همه.» داشتم با دستمال دستم را پاك مي‌كردم كه خاله ليوان دوغ محلي برايم ريخت.
حسابي با گياهان معطر خوشمزه شده بود. به خاله گفتم «دستتون درد نكنه. سفره‌خانه سنتي كه نه، زندگي خوب سنتي دارين. راستي خاله‌جون چي شده كه اين جوري شد؟»
خاله خوشمزه و شوخ من به مزاح چشمانش را درشت كرد و با تعجب پرسيد «چه طوري شده خاله‌جون؟!»
خنديدم و گفتم «این‌همه تغيير در سبکـ زندگی ‌تون ‌رو ميگم.»
خاله لبخند تلخي زد و گفت:
گويند سنگ لعل شود در مقام صبر
آري شود وليك به خونـ جگر شود
راستش تو اين كشور از همه مي‌شنيدم كه ايران عقب‌افتاده است و خارجي‌ها پيشرفت كرده اند و فلان هستند و بهمان.
ديدم تك تك ايراني ها از ايران به هم گله و شكوه مي‌كنند. گويي براي پيشرفت منتظر معجزه بودند گفتم بهتر از خودم شروع كنم و بهانه دست كسي ندهم؛ بنابراين دست‌به‌کار شدم و حركت كردم و خدا هم بركت داد. شكر خدا الان ايران حسابي پيشرفت كرده است.

پی نوشت:
محمدحسين قديري، ماهنامه خانه خوبان، شماره94، دي ماه سال 1395