در نبرد صفین ابوایوب سلمی از فرماندهان معاویه به کمک نیروهای خود بر آب فرات مسلّط شده و آن را به روی سپاه حضرت بست. لشکریان امام علی(ع) از شدت عطش به آن حضرت شکایت کردند. امام از گرفتاری پیش آمده به شدت ناراحت شد. در آن حال امام حسین(ع) عرضه داشت: «امضی الیه یا ابتاه؟»؛ پدر جان! آیا من برای باز کردن راه آب بروم؟» علی (ع) فرمود: «پسرم! برو.» حسین(ع) به همراه عده ای به نیروهای دشمن حمله کرد و آنان را از فرات دور ساخت و خیمه اش را در کنار آب برافراشت و عده ای را برای حفاظت از آب گمارد.
آنگاه نزد پدر بزرگوارش آمد و پیروزی خویش را مژده داد. امّا علی علیه السلام از شنیدن بازگشایی راه آب به گریه افتاد. به امام گفته شد: یا علی! چرا گریه می کنید؟! این اولین پیروزی است که در این جنگ به برکت حسین(ع) به دست آمد امام فرمود: بلی درست است، امّا من به یاد روزی افتادم که حسینم با لب تشنه به شهادت می رسد و از شدّت ظلم اسب او شیهه می کشد و می گوید: ای وای از دست امتی که فرزند دختر پیامبرشان را کشتند
پاک نیا، عبد الکریم؛ ویژگی های امام حسین (ع)، الخصائص الحسینیة، ص 72