محور روان شناسي معاصر، آسيب شناسي بوده است.جنبش روان شناسي مثبت نگردر سال 1998
به طور رسمي اعلام موجوديت كرد. آبراهم مزلو براي اولين بار اصطلاح روان شناسي مثبت نگر را به كار برد. مزلو مي گفت روان شناسي معاصر در شناخت جنبه هاي منفي، ضعف ها، كاستي ها، بيماري ها و خطاهاي انسان موفق بوده است، ولي ظرفيت ها و فضيلت ها و آرمان هاي دست يافتني يا بالاترين مرزهاي انساني زيستن چيزي ها اندكي به ما گفته است. از اين رو روان شناسي مثبت نگر با جديت مي كوشد تا ابعاد مثبت انساني مانند شادكامي، شكوفايي، بهباشي، خوش بيني، اميد، غرقگي، توانمنديهاي شخصي، و…. مورد پژوهش قرار دهد.

ايلونا بونيول، کيت هفرن، روان شناسي مثبت نگر (نظريه ها، پژوهش ها و کاربست ها)، چ2،مترجمان: دکتر محسن زندي، محمدتقي تبيک، نشر دارالحديث، قم، 1394