عمر بن سعد با دیدن وی در میدان جنگ از او خواست که صحنه جنگ را ترک کند تا در امان باشد. علی اکبر این پیشنهاد را رد کرد و گفت: اَنا عَلِیُّ بْنُ الحُسَیْنِ بْنِ عَلی * نَحْنُ وَ بَیْتِ اللهِ اَولیٰ بِالنَّبِی* تَاللهِ لایَحْکمُ فینا ابْنُ الدَّعِی* اَضْرِبُ بِالسَّیْفِ اُحامی عَنْ اَبی ضَرْبَ غُلامٍ هاشِمیٍّ قُرَشی[1] من علی فرزند حسین، فرزند علی هستم، به خانه خدا (کعبه) قسم، ما به پیامبر(ص) سزاوارتریم؛ سوگند به خداوند این زنازاده نمی‌تواند بر ما حکم راند، من شمشیر می‌زنم و از پدرم حمایت می‌کنم؛ آن هم شمشیر زدن نوجوانی از تبار هاشم و قریش.
مقتل الحسین مقرم، ص۳۲۱؛ الارشاد، ج۲، ص۱۰۶.