طاووس یمانی نقل می کند: روزی شخصی را در مسجد الحرام، زیر ناودان کعبه الهی دیدم که سخت گریه می‏کند. جلو رفتم و به او نگاه کردم، متوجّه شدم که امام سجّاد علیه السّلام است. نزدیک حضرتش رفتم و عرض کردم: یاابن رسول اللّه! شما را در حال گریه و زاری دیدم، با این که سه فضیلت والا در وجود شما هست که دیگران محروم می‏باشند: اوّل آن که تو فرزند رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله هستی، دوّم آن که جدّت شفیع امّت در قیامت است و سوّم آن که رحمت الهی برای شما اهل‏بیت رسالت است امام سجاد فرمود: ای طاووس! امّا این که گفتی فرزند رسول‏اللّه صلّی اللّه علیه و آله هستم، صحیح است؛ ولی این خویشاوندی موجب ایمنی من نخواهد شد، زیرا در قیامت خویشاوندی اثری ندارد.
همچنین شفاعت جدّم مرا فائده‏ای نمی‏بخشد، چون خداوند متعال فرموده است: شفاعت، شامل کسانی می‏شود که خداوند از آن‏ها راضی و خرسند باشد و من نمی دانم که آیا خداوند از من راضی است یا خیر و امّا رحمت و لطف پروردگار شامل نیکوکاران و پرهیزکاران خواهد شد، و من خودم را جزء آنان نمی‏دانم.
علامه مجلسی، بحارالأنوار: جلد 46، صفحه 101..