ابو عبد الله جَدَلى نقل کرده است: بر امیر مومنان(علیه السلام)، وارد شدم و حسین(علیه السلام) در کنارش بود. با دست بر شانه حسین(علیه السلام) زد و فرمود: «این، کشته خواهد شد و هیچ کس کمکش نخواهد کرد». گفتم: اى امیر مومنان! به خداسوگند، روزگار بدى خواهد بود. امیر مومنان(علیه السلام) فرمود: «این اتّفاق، خواهد افتاد»(1). همچنین از اسماعیل بن زیاد نقل شده است: روزى، على(علیه السلام) به براء بن عازب فرمود: «اى براء! پسرم حسین، کشته خواهد شد و تو زنده خواهى بود و کمکش نخواهى کرد». هنگامى که حسین بن على(علیهما السلام) شهید شد، براء بن عازب مى گفت: «به خدا سوگند، على بن ابى طالب(علیه السلام)، راست گفت. حسین(ع)، کشته شد و من کمکش نکردم» و همواره از یارى نکردن حسین(علیه السلام) اظهار تاسّف و پشیمانى مى کرد(2).
1. ابن قولویه، كامل الزيارات، ص 149، ح 176؛ کشی، رجال الكشّي، ج 1، ص 307، الرقم 147.
2. شیخ مفید، إرشاد، ج 1، ص 331؛ ابن شهر آشوب، مناقب ابن شهر آشوب، ج 2، ص 270.