فاطمه المعصومه(سلام الله علیها)-دلیجان

امام خميني درباره شيطنت و بازيگوشي بچه‏ ها مي فرمودند:
«بچه شيطون است، او بايد شيطنت کند و بچه اي که يک گوشه بيفتد و بخوابد، چهار زانو بنشيند، اين بچه نيست ‏بزرگسال است، بچه نبايد بنشيند و اگر يک جا نشست ‏شما بايد ببينيد چرا نشسته و اگر خوابيد ببينيد چرا خوابيده، بچه بايد شيطنت کند».

ستوده، پا به پاي آفتاب، ج1، ص97

آيه77 از سوره مومنون

حَتَّى إِذَا فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَابًا ذَا عَذَابٍ شَدِيدٍ إِذَا هُمْ فِيهِ مُبْلِسُونَ
(این وضع همچنان ادامه می‏یابد) تا زمانی که دری از عذاب شدید به روی آنان بگشاییم، (و چنان گرفتار می‏شوند که) ناگهان بکلی مایوس گردند.
1- درهاى عذاب، ابتدا به روى ما بسته است امّا سرسختى و لجاجت ما در برابر حقّ، سبب مى‏شود كه خداوند آن درها را باز كند. «فتحنا»
2- خداوند در مراحل تربیت، اصولى را اجرا مى‏كند:
اوّل: با رحمت ومهربانى رفتار مى‏كند. «ولو رَحِمناهم وكشفنا ما بهم من ضرّ للجوّا»
دوّم: با عذاب تنبیهى: «و لقد اخذناهم بالعذاب فما استكانوا»
سوّم: با عذاب نهایى كه مایه‏ ى بیچارگى و درماندگى است. «عذابٍ شدیدٍ»
3- كسى كه بخواهد با لجاجت، انبیا را به یأس كشاند، گرفتار قهرى مى‏شود كه خود به یأس كشیده شود. «مبلسون»
4- در عذاب نهایى، جایى براى توبه و نجات نیست و عذاب شدگان مأیوس مى‏شوند. «مبلسون»

قدرداني، سپاسگزاري و سجده شكر براي داشته ها و نعمت ها و مقايسه نكردن باطن زندگي خود با ظاهر زندگي ديگران، از توصيه هاي خيلي مهم در روان شناسي مثبت‌گرا است. نعمت سلامت و شروع زندگي در روزي جديد، خود نعمتي است كه نياز به شكرگذاري دارد.

بزرگان اخلاق توصيه مي كنند كه پس از بيدار شدن آيه «رَبّ ارْجعُونِ. لَعَلّي اَعْمَلَ صالِحاً فيما تَرَكْتُ.»* را بخوانند. اين آيه مربوط به قبل از رفتن در قبر است. قرآن كريم مي فرمايد. افرادي كه براي آخرتشان كاري نكرده اند، زماني كه مرگ و قبر را مي بينند، مي گويند خدايا ما را برگردان تا اين بار آدم خوبي بشويم. خدايا، كاري براي اين روز و براي قبر و قيامت نكرده ايم اما در اين حال به آنها خطاب مي شود ديگر بازگشتي در كار نيست. به قول فلاسفه برگشت ديگر، بازگشت از فعل به قوه بوده و بنابراين خطاب مي شود كه “كلا".
يكي از بزرگان قبري در خانه خود كنده بود و هر صبح در آن مي خوابيد و مي گفت:
«رَبِّ ارجِعُونِ. لَعَليّ اَعْمَلَ صالِحاً فيما تَرَكْتُ.»
پس هنگامي كه به “كلا” مي رسيد، بجاي “كلا” از قبر بلند شده و به خود مي گفت: خوب، از قبر بيرون آمدي، حال ببينم امروز چه مي كني.

مرحوم كربلايي رضوان الله عليه نيز مي گويد: وقتي كه مي خواهيد از بستر خارج شويد، آيه ” رَبّ ارْجعُونِ. لَعَلّي اَعْمَلَ صالِحاً فيما تَرَكْتُ ” را بخوانيد، يعني خدايا مرا برگردان تا آدم خوبي بشوم و بجاي “كلا” (كه العياذ بالله پروردگار عالم به او مي گويد) يعني نمي شود، فرض نمايد كه از قبر بازگشته و تا بار ديگر كه به بستر مي رود مراقب رفتار خود باشد.

بنابراين يك لحظه در خود فرو رفتن كه يكي از مستحبات اسلام مي باشد به اندازه اي مهم است كه مي فرمايد:
«تفكرُ ساعةٍ خيرٌ مِنْ عبادةِ سبعينَ سنهً»

ثواب يك لحظه در خود فرو رفتن، خودش را در محضر خدا ديدن و يك لحظه حساب خود كردن، از هفتاد سال عبادت بيشتر است. پس همه ي افراد و مخصوصاً جوانان عزيز قانون مراقبه را به ويژه به نحوي كه مرحوم كربلايي رضوان الله عليه بيان فرموده مراعات نمايند.

*مؤمنون / 100 – 99
آيت الله حسين مظاهرى، به سوى حق،بخش 9

نگاه همه به پرده سينما بود.
(جشنواره فيلم هاي 10دقيقه اي)
اکران فيلم شروع شد.
شروع فيلم: تصوير سقف يک اتاق بود…
دو دقيقه از فيلم گذشت
چهار دقيقه ديگر هم گذشت
هشت دقيقه اول فيلم تنها تصوير سقف اتاق بود!
صداي گله و شكوه و غرولند همه درآمد.
اغلب حاضران سالن در حال آماده شدن براي ترك سينما بودند.
ناگهان دوربين حرکت کرد و پايين آمد و به كودكي قطع نخاعي آرميده روي تخت رسيد.
جمله زيرنويس فيلم: اين تنها 8 دقيقه از زندگي اين انسان بود و شما طاقتش را نداشتيد.
پس قدر زندگيتان را بدانيد!

نظير سخن پيامبر (صلى الله عليه و آله ):بَلاءُ الإنسانِ مِنَ اللِّسانِ؛

گرفتارى انسان از زبان او است.[1]

توضيح : زبان، كه يكى از كوچك ترين اعضاى بدن انسان است ، عهده دار انجام دادن بسيارى از وظايف از جمله برقرارى ارتباطها و بيان احساسات و نيز سخنگو و نماينده ديگر اعضا است.
زبان مى تواند، با به كاربستن روش درست، آرامش و راحتى براى ساير اعضا به ارمغان آورد و نيز مى تواند باروشى نادرست آنها را به سختى و زحمت بيندازد .
از آنجا كه بسيارى از گناهان توسط زبان انجام مى گيرد، معمولاً انسان و اعضاى بدن او از زبان بلا و سختى مى بيند.
از اين رو است كه در روايتى از امام صادق عليه السلام آمده است كه صبح گاه اعضاى بدن از زبان درخواست مى كنند كه با روش نادرست خود ، آنها را به بلا گرفتار نسازد.[1]

1.بحارالأنوار ، ج 71، ص 287.
2. ماه در آب، سيد محسن موسوي، ص33