مردی از خویشاوندان امام زین ‌العابدین علیه السلام ، در برابر آن حضرت ایستاد و در میان جمع ، به ایشان فحش و ناسزا گفت.
امام سجاد سکوت کردند و پاسخی ندادند.
بعد از رفتن آن مرد، امام زین العابدین به اطرافیان فرمودند: شما گفته‌های این مرد را شنیدید، اکنون با من بیایید تا پاسخ مرا نیز بشنوید! اطرافیان عرض کردند: می‌آییم! ما نیز دوست داریم پاسخ او را بدهیم.
همگی به خانه شخص فحاش رفتند. امام سجاد به خادم خانه فرمودند: به صاحب خانه بگویید علی بن الحسین بیرون در ایستاده!
شخص فحاش در حالی که آماده شرارت بود و انتظار تلافی داشت، از خانه بیرون آمد .

اما امام سجاد علیه السلام با نرمی فرمودند: برادر! تو اندکی پیش نزد من آمدی و آنچه خواستی گفتی؛ اگر آنچه گفتی ، در من هست، هم اکنون از خداوند آمرزش می‌طلبم و اگر در من نیست، از خدا می‌خواهم تو را بیامرزد.
آن مردشرمنده شد و پیشانی حضرت را بوسید و عرض کرد: من چیزهایی را گفتم که در شما نبود و خودم بدانچه گفتم سزاوارترم!
همراهان امام سجاد نقل می کنند که ایشان در بین راه ، آیه 134 سوره آل عمران را تلاوت می کردند : والکاظمین الغیظ و العافین عن الناس و الله یحب المحسنین «آن کسانی که خشم خویش را فرو می‌خورند و از خطای مردم در می‌گذرند (نیکوکارند) و خدا نیکوکاران را دوست دارد.»
شیخ مفید، الارشاد جلد 2، صفحه 145
علامه مجلسی، بحارالانوار، جلد 46، صفحه 54