يكـى از آفـت‏هاى دانه درشـت در روابط همسـران، «هوو سازي» است.
برخـى از همسـران، در روند زندگـى زن و شـوهرى‏شـان، براى‏ همديگر هووهايى مى‏سـازند و با اين كار به زندگى‏شان صدمه مى‏زنند.
مثلاً خانم‏ها از فرزندانشان براى شوهرانشان هوو مى‏سـازند؛ به اين‏گونه كه چندان به فرزندان مى‏پردازند كه از همسران غافل مى‏شوند. به‏‌جاى آن‌كه هر كدام از شوهر و فرزند را در مكانت ويژه او بنشانند، از يكي مى‌كاهند و به ديگرى مى‏افزايند.
يا آقايان چنان در كسـب و كارشان غرق مى‏شوند كه از همسران‏ خود غافل مى‏مانند.
يا محققان و عالمان، چنان سرگرم تحقيق و دانش‏ مى‏گردند كه وظايف همسرى‏شان را فراموش مى‏كنند. آيت‌الله جوادى‏ آملـى مى‏گفتند «ما فرزانگى‏مان را براى بيـرون خانه و خسـتگى‏مان را براى درون خانه مى‏گذاريم.»
حتـى گاهـى برخـى از عبـادت‌پيشـگان چنان در عبادت غـرق‏ مى‏شوند كه از همسر و خانواده فاصـله مى‏گيرند. چنين عبادتى كه همسـر را از رسـيدگى عاطفى به همسـرش باز دارد، ممكن است نيرنگ شيـطان باشد و نه‌تنها موجب نزديكى به بارگاه الهي نيسـت، سبب دورى از درگاه خداوندى است.
هر چيز كه همسـر را از وظايـف همسـرى باز دارد، هوو اسـت. اين‏ هوو، مرد و زن نمى‏شناسـد. براى آبادانى زندگـى، بايـد از اين هووها سخت حذر كرد.

استاد علي‌اکبرمظاهري، مجله خانه خوبان ، شماره 55
https://t.me/mazaheriesfahani_ir