امام صادق (عليه السلام) ، رفيقي داشتند که هميشه با هم بودند. يک روز که امام به محلي به نام حذائين مي رفتند، دوست ايشان و غلامش نيز دنبال حضرت مي آمدند. آن شخص در راه متوجه شد که غلامش نيست. سه بار غلام را صدا زد ولي او را نيافت . وقتي غلام با تاخير حاضر شد، با عصبانيت گفت: اي پسر زن بدکاره کجا بودي؟
امام (عليه السلام) با شنيدن اين کلمه دست خود را بر پيشاني اش زد و فرمود: سبحان الله، به مادرش نسبت بدکاره بودن مي دهي ؟! گمان مي کردم انسان با تقوايي هستي.
آن شخص گفت: فدايت شوم، مادر اين غلام کافر است و نسبت زناکار دادن به مشرکين مانعي ندارد!
امام فرمود: آيا نمي داني که هر امتي را نکاحي هست و حتي اگر مشرک هم باشند نمي شود به آنها دشنام داد؟![1]

کليني، اصول کافي، جلد 4 ، صفحه 16؛ وارم بن ابي فارس، تنبيه الخواطر صفحه 526