امام علي علیه السلام در يكي از سفرها، به طرف كوفه مي آمد. يكي از يهوديان نيز در همان راه حركت می-کرد و قصد داشت به اطراف کوفه برود. آن یهودی امام علی را نمي شناخت و چون تا کوفه، هم مسیر بودند، با هم به سفر خود ادامه دادند .
تا اینکه به یک دو راهي رسيدند كه يكي راه كوفه بود و ديگري راه اطراف كوفه .
يهودی ديد كه علي علیه السلام به راه كوفه نرفت، بلكه در همان راه كه خودش حركت مي كرد آمد.
يهودي پرسيد: مگر نگفتي كه عازم كوفه هستم؟
امام پاسخ دادند: آري گفتم.
يهودي پرسید: پس چرا به راه كوفه نرفتي و در اين راه با من مي آئي؟

امام علي علیه السلام فرمودند : پيامبر ما اين گونه به ما دستور داده است. هر مسلمان باید رفيق راهش را، هنگام جدائي، تا چند قدم، بدرقه كند.
يهودي: براستي پيامبر شما اين گونه دستور داده است؟ پس مسلما هر كس از پيامبر شما پيروي كرده، به خاطر اين كارهاي بزرگوارانه و اين خصلت نيكو بوده كه از او ديده است.
من تو را گواه مي گيرم كه بر دين تو هستم و دين تو را پذيرفتم.
آن يهودي همراه امام علي علیه السلام به سوي كوفه آمد، و تازه در كوفه متوجه شد که آن حضرت حاکم مسلمانان است.
مرحوم کلینی، اصول کافی ، جلد ۲ باب حسن الصحابه و حق الصاحب في السفر، صفحه ۶۷۰