در آن روز دریاچه ساوه که سال‌ها آن را می‌پرستیدند فرو رفت و خشک شد. وادی سماوه که سال‌ها کسی آب در آن ندیده بود آب در آن جاری شد.
آتشکده فارس که هزار سال خاموش نشده بود در آن شب خاموش ‍ شد. نوری در آن شب از طرف حجاز ظاهر شد و در عالم منتشر گردید تا اینکه به مشرق رسید.
در آن صبح، تخت همه پادشاهان وقت، سرنگون شده بود. در آن روز، همه پادشاهان وقت، لال شده بودند و نمی‌توانستند سخن بگویند. در آن روز، علم کاهنان از بین رفت و سِحر ساحران باطل شد.
یعقوبی، احمد بن اسحاق، ج1، ص 359؛ ابن كثیر، ابوالفداء الحافظ، البدایة و النهایه، ج 2، ص 268؛ مجلسی، علّامه محمّد باقر، ج 15، ص 257 ؛ ابن شهرآشوب، مناقب، ج 1، ص 30؛ ابن هشام، سیره النبویه، ج 1، ص 166.

معناي ارهاص:

إرهاص1 برگرفته از «رَهص» به معناي اصرار، اثبات، آماده ساختن و محكم كردن و تأسيس بنيان است، چنانكه «رِهْص» به معناي چينة بُن ديوار يا ساختن رگة زيرين بناست.2

اما در اصطلاح متكلّمان، مراد از ارهاص، حوادث خارق‌العاده3 و شگفتي4 است كه در آستانة ميلاد انبيا يا پس از آن و پيش از ادعاي نبوت‌ به وقوع مي‌پيوندد5 و از نبوتِ آنان در آينده حكايت دارد تا مردم با مشاهدة آن امور، آمادة شنيدن دعوت انبيا‌(ع) شوند.6 اما تناسب، ميان معناي لغوي و اصطلاحي آن، را اين‌گونه مي‌توان توجيه كرد كه با ارهاص، قاعده و خانة نبوّت پي‌ريزي مي‌شود7 و دلالت مي‎كند كه در آينده، پيامبري مبعوث خواهد شد8 و به همين دليل، به امور ياد شده ارهاص مي‌گويند.