عقیل بن ابیطالب، در دوران خلافت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام به ایشان گفت : من مقروضم ! دستور فرما قرض مرا ادا کنند.
علی علیه السلام فرمود : صبر کن موقع پرداخت حقوق برسد تا از سهم خودم به تو بدهم
عقیل گفت : خزانه کشور در دست توست و به من می گویی صبر کن ؟ تو هر اندازه بخواهی می توانی از خزانه بیت المال برداری. حتی تمام حقوق شما هم قرض من را ادا نمی کند .
علی علیه السلام فرمود : تو برادر منی و باید تا حد امکان از مال خودم به تو کمک کنم؛ امّا از مال خودم، نه از مال مسلمین.
عقیل ، دست بردار نبود و سماجت می کرد. امام علی علیه السلام به عقیل فرمود: پس پیشنهادی به تو می کنم، اگر عمل کنی می توانی تمام قرض خویش را بپردازی .
عقیل گفت : چه کار کنم ؟ علی علیه السلام فرمود : در بازار، صندوق هائی است که اموال مردم شهر در آن است، وقتی بازار خلوت شد ، قفل صندوق ها را بشکن و هرچه می خواهی از آن بردار.
عقیل گفت : به من پیشنهاد می کنی مال مردم بیچاره را بردارم؟
علی علیه السلام فرمود : پس چطور به من پیشنهاد می کنی که صندوق بیت المال را برای تو باز کنم؟ بیت المال ، برای همه مؤمنین است که راحت و بی خیال در خانه های خویش خفته اند. پیشنهاد دیگری هم دارم.
بیا شمشیر بر داریم، و به انبار قدیمی «حیره» شبیخون بزنیم و ثروت کلانی به دست آوریم.
عقیل گفت : برادر جان ! من برای دزدی نیامده ام، فقط می گویم از خزانه کشور که در اختیار توست مالی به من بده تا قرض خود را بپردازم.
علی علیه السلام فرمود : اتّفاقاً اگر مال یک نفر را بدزدی بهتر است از اینکه مال صدها هزار نفر را بدزدی. چطور ربودن مال چند نفر با شمشیر؛ دزدی است ولی ربودن مال عموم مردم دزدی نیست؟ خیال کرده ای که دزدی فقط منحصر به این است که کسی حمله کند و با زور مال او را از چنگالش بیرون بیاورد.
بدترین اقسام دزدی همین است که الان به من پیشنهاد می کنی !
علامه مجلسی، بحارالانوار جلد 41 صفحه 113
ابن اثیر، اسدُالغابة جلد 3 صفحه 433
شوشتری، احقاق الحقّ جلد 8 صفحه 542