فاطمه المعصومه(سلام الله علیها)-دلیجان

با کودکان نباید زیاد درباره مجازات اعمال در جهان آخرت یا خشم خدا در حق تبهکاران و مانند آن سخن گفت.

برشمردن نعمت های الهی و از نیکی و بخشش و احسان خدا با کودکان سخن گفتن، مناسب ترین راه برای آشنا ساختن دل های آنان با پروردگار خویش است.

کودکان نباید تنها برای زمان حال، بلکه باید برای زمان خود، فراتر از «اینجا» و «اکنون» تربیت شوند. محدود کردن دایره تربیت و رشد کودک در زمان حال، ظلمی است که ناخواسته به او تحمیل می شود و مانع رشد و بالندگی شخصیت او می شود.

گاهی می بینیم که پدر و مادری می خواهند، فرزند خود را به آن چیزی وادار کنند که خود دوست داشتند انجام دهند، اما موفق نشدند. این یعنی، نوعی سوءاستفاده از کودک و به بند کشیدن روان و بازیچه قرار دادن او به منظور تحقق خواسته های سرکوب شده خود.

نتیجه: «پدران و مادران، ناخواسته از فرزندان خود چیزی همانند خود می سازند و این کار را تربیت می نامند».

به گفته جبران خلیل جبران:

شما می توانید، مهر خود را به کودکان بدهید، ولی نباید اندیشه و سلیقه و آرزوی خود را به آنها بدهید. شما می توانید، جسم و تن آنها را در خانه نگاه دارید، ولی روح آنها باید در گستره ای از وسعت آینده پرورش یابد. شما می توانید، بکوشید مانند آنها باشید، ولی نکوشید تا آنها را مانند خود کنید؛ زیرا زندگی واپس نمی رود و در بند دیروز نمی ماند. ما مالک فرزندان خود نیستیم، ما محافظ آنها هستیم.

پرسش های کودکان را جدی بگیرید و پیش از پاسخ دادن فوری، بدانید که آنها در چه سنی هستند، چگونه می فهمند و چرا این سؤال ها را می پرسند و با چه تجربه و قرینه ذهنی ای می توان، پاسخ متناسب با سن و شرایط و ظرفیت آنها ارائه داد.

درست است که ما از بچه ها بیشتر می دانیم، ولی معلوم نیست که لزوما بهتر از آنها بدانیم.

 
آگاه شدن کودکان از اموری چون مرگ، بیماری، رنج، ناکامی و ناامنی می تواند، آنها را در شناخت درست زندگی و درک قدر و ارزش سلامتی، آسایش، لذت و امنیت یاری رساند.

آگاه شدن کودکان از مرگ عزیزان و چگونگی مقابله با این رویداد، یکی از نیازهای اساسی آنها برای کسب مهارت های بهداشت روانی است.