فاطمه المعصومه(سلام الله علیها)-دلیجان

ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺠﻌﺪ ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻤﻦ ﮔﻔﺖ: ﺧﺪﻣﺖ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺷﺮﻓﻴﺎﺏ ﺷﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﻳﺎ ﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺎ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﻭ ﺑﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩﻯ، ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﭼﺮﺍ ﻭ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺭﺍﻫﻰ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻣﺮ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺳﺘﻤﮕﺮ ﻧﻤﻮﺩﻯ، ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﻭﺭ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ.
ﺍﮔﺮ ﻋﺪﻩ ﺍﻯ ﻳﺎﻭﺭ ﻣﻴﻴﺎﻓﺘﻢ ﺷﺐ ﻭﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﻣﻴﺠﻨﮕﻴﺪﻡ، ﻭﻟﻰ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ، ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻓﺎﺳﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﻳﺎﺭﻯ ﻣﻦ ﺻﻠﺎﺣﻴﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﻳﺸﺎﻧﺮﺍ ﻭﻓﺎ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ، ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ: ﺩﻟﻬﺎﻯ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻣﺎ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﻃﺒﺮﺳﻰ، الاحتجاج، ﺝ 2 ، ﺹ 11

نياز به دوست و فضاي صميمانه دوستي در انسان‌ها انکارناپذير است.
احساس تنهايي يکي از شکننده‌ترين حالات رواني است.
دوستي و دوستان تحمّل پذيري آدمي را در برخورد با سختي‌هاي زندگي بالا مي‌برند .
طبق تحقيقات پژوهشگران بيماراني که دچار يک نوع بيماري لاعلاج هستند، اگر دوستان اندکي داشته باشند، در مقايسه با بيماران پرارتباط و بيماراني که خانواده‌هاي شاد و حمايت‌گر دارند، زودتر مي‌ميرند.
روابط دوستانه باعث مي‌ شود تا احساس کنيم که به گروهي تعلّق داريم و احساس عضويت در گروه نماييم. چنين عضويتي امتيازات خاصي دارد، از جمله اتحاد قابل اطمينان؛ يعني وجود پيوندي که در صورت لزوم و در هنگام بروز مشکل مي‌‌توان بدان تکيه کرد.[1]
…………………..
1. مهارت ها و آداب دوستي
نويسنده: سيد محمود مرويان حسيني
انتشارات: دانشگاه علوم اسلامي رضوي
تهيه کننده ها: دانشگاه علوم اسلامي رضوي

روزی دو کودک خطی را نوشته سپس خدمت امام حسن (علیه السلام) آوردند و او را حکم خود قرار دادند تا آن حضرت قضاوت کند که کدام خط نیکوتر است در آن هنگام علی (علیه السلام) چشم به وی دوخت و فرمود:
یا بنی انظر کیف تحکم فان هذا حکم و الله سالم عنه یوم القیامة؛ یعنی: ای پسرم! دقت کن چگونه قضاوت می کنی؟ بی گمان این یک قضاوت است خداوند روز قیامت از آن، تو را مورد سؤال قرار خواهد داد.(
طبرسی، تفسیر مجمع البیان، ج 2، ص 64.

آداب معاشرت، نه‌تنها جزو لاينفک زندگي ما هستند، بلکه هر پدر و مادري هم آرزو دارد بچه مبادي آدابي داشته باشد ولي چه‌طور مي شود اين ريزه‌کاري‌ها را به آن‌ها آموخت؟ اولين نکته براي آموختن آداب معاشرت به کودکان اين است که شما به‌عنوان پدر يا مادر بپذيريد که اين اتفاقي يک‌شبه نيست و به‌تدريج بايد در فرزند شما اتفاق بيفتد. بچه‌ها، به‌خصوص اگر کم‌تر از چهار سال داشته باشند، نمي‌توانند يک‌باره، همه آداب را به‌جا بياورند و شما، با گفتن پي در پي «الان بايد چي بگي؟» يا «کلمه جادويي‌مون چي بود» و…، بيش‌تر او را گيج و سردرگم مي‌کنيد.

دوصد گفته چون نيم کردار نيست!
بعد از يک روز کاري خسته‌کننده، وارد خانه مي‌شويد، کيف و روزنامه را به گوشه‌اي پرت مي‌کنيد و شايد زير لبي غر هم بزنيد که چرا اين بچه اسباب‌بازي‌هايش را روي زمين، ولو کرده است. خب در چنين شرايطي، نبايد انتظار داشته باشيد که کوچک‌ترها، به استقبال‌تان بيايند، سلام کنند و خسته نباشيد بگويند. کودکان، براي آموختن آداب معاشرت، به يک الگوي عملي احتياج دارند و والدين، در اين زمينه نقش مهمي دارند. پس اگر دوست داريد فرزندتان بلند سلام کند وقتي از سر ميز يا سفره غذا بلند مي‌شود، با کلمات رسا و شمرده، تشکر کند،ميان حرف ديگران نپرد، از کلمه «لطفا» استفاده کند و…، خودتان پيش‌قدم شويد و اين الفاظ را در صحبت کردن با او، زياد به کار ببريد.

كانال روانشناسى نوين خانواده

روزی دو کودک خطی را نوشته سپس خدمت امام حسن (علیه السلام) آوردند و او را حکم خود قرار دادند تا آن حضرت قضاوت کند که کدام خط نیکوتر است در آن هنگام علی (علیه السلام) چشم به وی دوخت و فرمود:
یا بنی انظر کیف تحکم فان هذا حکم و الله سالم عنه یوم القیامة؛ یعنی: ای پسرم! دقت کن چگونه قضاوت می کنی؟ بی گمان این یک قضاوت است خداوند روز قیامت از آن، تو را مورد سؤال قرار خواهد داد.(
طبرسی، تفسیر مجمع البیان، ج 2، ص 64.