مهم ترین بخش تربیت، در خودشکوفایی، خودگستری و خودشناسی است که اینها همه، مقدمه ای برای خداشناسی است.

کودکان باید در متن جنجال ها و هیاهوی زندگی روزانه، لحظه هایی را برای خلوت کردن با خود، ارتباط با خالق خود و تمرین دعا و نیایش برای بیان نیازهایشان با خداوند متعال داشته باشند.

باید دانست که منشأ تربیت، تنها ارائه درستی ها به کودک نیست، بلکه ایجاد عشق و رغبت به درستی ها نیز هست.

محبت عملی به کودک

در دوست داشتن، محبت کردن و احترام گذاشتن به فرزندان، نباید فقط به الفاظ زیبا و کلمات خوب بسنده کرد، بلکه باید کوشید در این مفاهیم در قالب رفتارهایی چون توجه کردن، گوش دادن، در آغوش کشیدن، تأیید کردن و اهمیت دادن به گفتار کودک و نشان داده شود.