افرادي که از تنهايي وحشت دارند معمولا مي‌کوشند اين وحشت را ازطريق يک شيوه بين فردي تسکين دهند: آنها نيازمند حضور ديگرانند تا هستي خود را به اثبات برسانند آرزو دارند توسط ديگران بلعيده شوند يا آنکه مي‌خواهند ديگران را ببلعند تا درماندگي ناشي از تنهايي شان را فرو بنشانند؛
فردي که در حال غرق شدن در اضطراب تنهايي ست مأيوسانه به هر رابطه اي چنگ ميزند. اين دست انداختن به سوي هر رابطه چيزي نيست که او بخواهد بلکه از سر ناچاري چنين مي‌کند و رابطه ي حاصل از چنين شرايطي براي ادامه بقاست نه براي دستيابي به رشد و تکامل
طنز تلخ ماجرا اينجاست: آنان که مأيوسانه نيازمند آرامش و لذت حاصل از يک رابطه اصيلند درست همان هايي هستند که کمتر از هر کسي قادر به برقراري چنين ارتباطي هستند.

کتاب روان درماني اگزيستانسيال، نوشته دکتر اروين يالوم